Na anderhalf coronajaar was ik er in de zomer van 2021 echt wel aan toe om nog eens nieuwe plekken te ontdekken en avonturen te maken. Op zoek naar een bestemming waar ik dat zou vinden, belandde ik al surfend op de website van reisorganisatie The Iceland trail. De Laugavegur trail in IJsland behoort zowel volgens de Lonely Planet als National Geographic tot de mooiste trekkings ter wereld. Ik google Laugavegur, en een paar waanzinnig mooie foto’s verder was ik helemaal om. Ik besloot dus het land af te vinken dat al heel lang op mijn bucketlist stond maar ik wegens het beruchte slechte weer tot nu toe steeds een beetje uitgesteld had: IJsland.
En ik zou daarbij niet kiezen voor de klassieke roadtrip met huurwagen langs de ring road, maar ik zou gaan voor slow travel: met rugzak en tent een aantal dagen doorheen nog ongerepte natuur wandelen, en dit met reisorganisatie The Iceland trail, een concept van Travelbase.
De Laugevegur trail: 55km stappen doorheen waanzinnige natuur
Wat de Laugavegur trekking zo speciaal maakt is het steeds veranderende landschap: de ene dag wandel je doorheen bemoste bergen, de volgende dag overheen ijsvelden, dan weer uitgestrekte lavavelden of waanzinnig mooie rhyolietbergen. De oorspronkelijke naam van de trektocht is eigenlijk “warmwaterbronnen trail”, maar omdat de route zo toeristisch is geworden, werd ze intussen ook vernoemd naar de drukste winkelstraat in Reykjavik, Laugavegur. Het vooruitzicht op hordes toeristen baarde me wel een beetje zorgen, maar stiekem hoopte ik op een corona-effect: IJsland hanteerde in 2021 zo strenge inreisvoorwaarden dat veel reizigers deze bestemming dit jaar misschien links zouden laten liggen, zodat ik die mooie natuur met niet teveel anderen zou moeten delen. Dat bleek uiteindelijk ook zo te zijn, lucky me 🙂
De Laugavegur trail is 55 km lang en loopt van Landmannalaugar naar Porsmorsk. Wildkamperen mag niet, maar om de 12 à 16 km staat er een berghut waar omheen je je tentje mag opslaan en gebruik kan maken van het sanitair. Op die manier wandel je de gehele trail in vier dagen, maar je kan er ook voor kiezen om ergens een hut over te slaan en de trektocht in slechts twee of drie dagen te lopen.
Onderweg kan je echter geen eten kopen, dus tenzij je kiest voor een organisatie met bagagetransport moet je ook voor vier tot vijf dagen eten meenemen in je rugzak. En met 15kg op je rug wandel je niet zo vlot 24km als thuis in de Ardennen… Ikzelf deed de Laugavegur trekking in vier dagen, met nog een extra dagtocht voor de eigenlijke start, omdat de omgeving daar gewoon zo mooi is dat het zonde zou zijn er niet zo lang als mogelijk van te genieten.
Op pad met The Iceland Trail
Ik reis alleen af, maar gezien de weersomstandigheden van IJsland beslis ik om toch via een organisatie de Laugavegur trail te lopen. De wandeling is immers goed aangeduid met paaltjes, maar ik lees online dat er soms ineens mist kan vallen of het erg kan regenen, waardoor het moeilijker is om de paaltjes te zien en je toch wel moet opletten niet te verdwalen. Mijn kaart-en-kompas skills zijn ondermaats dus ik besluit om toch ergens aan te haken, vooral voor de veiligheid.
Ik boek dit deel van de reis dus via the Iceland Trail van Travelbase, een Belgisch-Nederlandse reisorganisatie die een aantal avontuurlijke reisconcepten aanbiedt, waaronder dus ook de Laugavegur trekking, en waar ik voor het eerst foto’s van de trail zag.
Het concept is een beetje vrijheid-blijheid, met toch ook wel een vangnet voor mocht er iets foutlopen, en dit sprak me voor deze trektocht wel aan.
Je vertrekt met 50 mensen, soms zijn dat soloreizigers, maar er zitten ook een aantal koppels of vriendengroepen tussen, en je wandelt op je eigen tempo: je vertrekt wanneer je wil, je neemt pauze als je daar zin in hebt, je haakt aan bij een gids of niet,… Gedurende de Laugavegur trekking lopen er vijf gidsen van The Iceland Trail organisatie mee: steeds iemand voorop, iemand achteraan en een paar ertussen in. Zij zullen je ook elke ochtend een briefing geven over hoe de komende dag eruit ziet. Bovendien krijg je een gps tracker mee, met twee knoppen: eentje waarmee er een signaal gaat naar het hoofdkantoor van Travelbase, dat dan op zijn beurt jouw coördinaten doorstuurt naar één van de gidsen, en één 112-knop, waarvan je dus hoopt die nooit nodig te hebben.
Ik deed wel al eerder een paar flinke trekkings, zoals de Kilimanjaro in Tanzania, maar voor mij is het de eerste keer dat ik zelf met al mijn bagage zal stappen. The Iceland trail biedt voor een meerkost ook bagagetransport aan, maar dat lijkt me op deze tocht iets voor sissies. Maar het is fijn om weten dat, mocht het echt niet meer gaan, er wellicht wel een plan B beschikbaar is. Een ideaal moment dus om eens uit te testen of een langere trektocht met eigen bagage op de rug iets voor mij is.
De instap bij The Iceland Trail is ook erg laagdrempelig: je kan er bijvoorbeeld een tent, slaapzak en matje huren als je dat niet hebt, en je kan ook een voedselpakket met gevriesdroogde maaltijden bijboeken. Ik heb alle materiaal en boek enkel het voedselpakket bij hen, omdat ik dit dan niet helemaal uit België moet meezeulen.
Prijs-kwaliteit zitten ze echt wel goed en het klinkt allemaal hip en avontuurlijk, en onderweg zullen ze ook mijn hoge verwachtingen waarmaken: alles goed geregeld, prima gidsen, degelijk materiaal, leuke sfeer…
De Laugavegur trail: de etappes
Aankomst in Reykjavik
Ijsland wordt vanuit Brussel en Amsterdam bediend door Iceland Air, en vanuit beide bestemmingen vertrekken de vluchten rond de middag, waardoor je na drie uur vliegen met het tijdsverschil rond 15 à 16u landt. Een bus van The Iceland Trail staat ons op te wachten en brengt ons naar de camping in Reykjavik, waar we diezelfde avond nog een briefing krijgen van de gidsen alvorens we morgen naar het vertrekpunt van de Laugavegur trekking zullen rijden.
Omdat ik van plan ben om na de Laugavegur trail nog een paar dagen verder rond te reizen in IJsland, blijf ik niet op de camping slapen zoals de meeste andere Iceland trailers, maar heb ik een guesthouse vlakbij de camping geboekt, waar ik na de trekking ook een nacht zal doorbrengen, en zo een deel van mijn spulletjes die ik niet meeneem op de trekking in bewaring mag geven. En zo slaap ik de nacht vlak voor en na de Laugavegur trail ook nog eens in een echt bed 😉
Ik schrik wel een beetje als ik de tas met het voedselpakket overhandigd krijg: dat is best wel groot en zwaar! Ik zal ergens onderweg horen dat dit pakket zeker 4kg weegt, bovenop de 11kg die de bagageband op de incheckbalie deze ochtend al aangaf bij mijn rugzak, en dan moet er ook nog 2 liter water bij… Het is die avond nog een hele uitdaging om dat allemaal in mijn rugzak gepropt te krijgen. Maar het lukt. 🙂
Dag 1: Dagtocht in Landmannalaugar – 9km
We vertrekken om 9u ’s ochtends vanaf de camping in Reykjavik met een bus naar Landmannalaugar, ons vertrekpunt van de Laugavegur trail. De rit duurt ongeveer vier uur en we stoppen onderweg al even aan een erg mooie waterval, een voorproefje van al het natuurschoon dat ons de komende dagen nog te wachten staat.
Kort na de middag komen we aan op wat voor mij de meest indrukwekkende camping was waar ik ooit sliep. Snel de tent opzetten, wat dus nog niet zo makkelijk blijkt bij felle rukwinden en op rotsgrond, vervolgens een potje middageten koken, en om 15u starten we aan onze eerste wandeltocht: een lus van ongeveer 9km richting de bergtop, vanaf waar we prachtige vergezichten hebben.
De zon schijnt, de lucht is staalblauw en ik kan voor we aan deze wandeling beginnen om en bij 10 van de 16kg bagage achterlaten in mijn tent, want vandaag is vakantie, besluiten we. Morgen begint het zware werk, en tijdens de steile klim omhoog vraag ik me wel heel even af hoe ik dat vanaf morgen ga doen met een rugzak die ik met moeite kan opheffen, maar het uitzicht is 360° rond zo waanzinnig mooi dat ik besluit mijn zorgen te bewaren voor morgen.
’s Avonds gaat er terug vlotjes een zakje Adventure food in, en wie wil kan nog even gaan dippen in de natuurlijke warmwaterbron die vlakbij de kampplaats gelegen is. De felle wind van deze middag is intussen gaan liggen, dus ik hoef me vannacht alvast geen zorgen te maken dat ik de tent onvoldoende stevig vasttimmerde en ze gaat vliegen 🙂
Dag 2: Van Landmannalaugar naar Hrafntinnusker – 12km
Vandaag beginnen we aan de eigenlijke Laugavegur trekking. Het grootste deel van de groep die met The Iceland Trail reist koos voor bagagetransport en vertrekt ’s ochtends vrij snel na het uitdelen van de gps trackers die we allemaal meekrijgen. Wij halve gekken die vrijwillig kozen om alle bagage zelf te dragen komen iets trager op gang: voor de zekerheid misschien toch nog maar even dat gevoelige plekje op de teen tapen, hoe krijg ik die tent daar nu in godsnaam nog in, zit mijn rugzak niet te hoog, die schouderriemen spannen precies wel erg hard, is dat normaal. Je voelt bij de achterblijvers toch wel enige nervositeit over de uitdaging die we onszelf opleggen.
Nog een allerlaatste keer naar het toilet en dan ook nog even wat zonnecrème smeren want we zijn alweer gezegend met een stralend mooie dag, en ook wij beginnen na het opsjorren van de 16kg bagage aan het eerste klimmetje van de dag.
Ja, de rugzak is zwaar en ik voel het bij elke stap die ik zet. Maar zoals altijd geeft de zon me moed en ik vind een cadans waarin ik goed gedij, en waarmee ik uiteindelijk toch vlot hoger en hoger geraak. De prachtige vergezichten geven bovendien een goed excuus om af en toe een welkome fotopauze te nemen en even op adem te komen.
We stijgen vandaag in totaal 450 meter, en vanavond slapen we in het hoogste basecamp van de Laugavegur trail, op meer dan 1000 meter hoogte. Eén van de gidsen noemt het de landing op de maan, en eens ik het kamp in de verte zie liggen begrijp ik ook waarom: desolate zwarte lavavelden, slechts onderbroken door hier en daar een ijsveld, en gekleurde stipjes tent.
Het waait er ook erg hard, en het is vrij snel duidelijk waarvoor die in een halve cirkel gestapelde stenen dienen: om je tent enigszins af te schermen van de wind. Vannacht zal ik af en toe wakker worden terwijl mijn tent staat te flapperen, en zal ik me wel telkens afvragen of ik ook de buitentent toch echt wel stevig genoeg heb vastgemaakt…
Deze middag had ik een niet zo lekker zakje Adventure food uitgekozen en had ik het ook maar half opgekregen, waardoor de laatste kilometertjes wel een beetje wogen wegens gebrek aan energie. Na het opzetten van de tent begin ik dus meteen te kokkerellen, want honger! Ik neem me voor de komende dagen wél telkens mijn zakje braaf leeg te eten, ook al vind ik het niet lekker, want ik heb de energie hier meer dan nodig. Terwijl ik mijn pasta al salmone zit op te lepelen kuiert er een grote zwarte raaf langsheen mijn tent, op nog geen meter afstand. Het past helemaal bij het zwartgallige gevoel dat het kamp hier al uitstraalt. Gelukkig kom ik pas na de trekking te weten van een IJslander dat zwarte raven die passeren weinig goeds betekenen volgens het bijgeloof hier. 😉
’s Avonds wordt er door de gidsen nog een avondwandeling aangeboden naar een gletsjer, maar ik besluit te passen: ik kruip gezellig onder mijn dons en lees wat, afgewisseld met mijmeren over het leven, iets waar deze desolate plek uitermate geschikt voor lijkt. De volgende dag zullen we nog meer gletsjers tegenkomen dus ik heb ook niet echt iets gemist, zo blijkt achteraf.
Die avond merken we ook voor het eerst hoe het weer hier ineens kan veranderen: ik loop even naar het toilet, en er kwam intussen zo een zware mist opzetten dat ik slechts met veel moeite de weg naar mijn tent terugvind. Erg bijzonder.
Dag 3: Van Hrafntinnusker naar Alftavatn – 12km
Sinds vandaag doe ik tijdens kortere pauzes mijn rugzak niet meer af, omdat ik intussen vaststelde dat het lastigste onderdeel eigenlijk dat lompe gewicht terug op je rug hijsen is, en dan friemelen aan broek en heupriem zodat je broek daar niet dubbel onder zit en na een tijdje knellend pijn begint te doen. Dus ja, zoals alles went, went ook die 16kg op mijn rug, en we zijn samen intussen helemaal in balans: bij het dalen leun ik een beetje achterover, zodat mijn zwaartepunt daar ligt mocht ik vallen, bij het stijgen hang ik voorover gebogen, en klauter ik schildpadgewijs de meest steile stukken omhoog. Op een gekke manier geeft het besef dat ik alles wat ik nodig heb op mijn rug meedraag mij ook een erg groot gevoel van vrijheid, iets wat ik op eerdere trektochten nooit zo sterk ervaren heb.
Voor het eerst starten we de dag met een gure mist, en rits ik toch ook maar die lange pijpen even aan mijn broek. Het eerste uur moeten we van de hoofdgids absoluut samen blijven en mooi in een rijtje achter elkaar wandelen. We moeten immers een aantal ijsbruggen over en dat kan gevaarlijk zijn als je niet weet waar je dan best loopt. Het is behoorlijk koud, maar zo sneeuwvlaktes oversteken in een dun laagje mist heeft ook wel iets; het past bij het desolate maanlandschap waar we nog even door wandelen. Af en toe is het ook wel even héél steil naar beneden richting ijs, en dan aan de overkant ook weer heel steil om eruit te geraken. Ik ben de enige die er tegendraads voor koos om geen wandelstokken mee te brengen op de Laugavegur trekking, hoewel dat sterk aangeraden werd, dus ik moet hier af en toe mijn beproefde techniek steil-afdalen-met-zware-rugzak toepassen: hurken en dan via een soort glijbeweging gecontroleerd naar beneden gaan. Dit tot hilariteit van een paar omstanders, maar ik ga tenminste niet onderuit 😉
Eens de ijsbruggen achter de rug zijn mogen we weer elk ons ding doen, en traditiegetrouw laten ik en mijn intussen vaste wandelmaatje ons een beetje terugzakken naar achteren. Het zwarte maanlandschap maakt alweer plaats voor nieuwe kleuren, met hier en daar zelfs fluogroen, en al gauw beginnen we aan het afdalen, want vandaag moeten we 500m naar beneden, tot aan het meer van Alftavatn, dat we al heel vroeg op de middag zien liggen maar uiteindelijk toch nog een heel eind verder weg blijkt te zijn.
Vanaf de middag klaart het alweer wat op en beslis ik mijn broek terug om te vormen tot short. Het zal uiteindelijk de enige halve dag zijn dat ik met een lange broek wandelde, zeer onijslands weer dus maar daar ben ik absoluut niet rouwig om. Zeker niet als we even later ook onze eerste rivieroversteek hebben, het water staat helemaal niet hoog maar is behoorlijk koud!
Net als de voorbije twee nachten slapen we ook nu weer net in een filmdecor, met zicht op een prachtig meer temidden van met sneeuw bedekte bergtoppen. Morgenochtend bij zonsopgang, als ik mijn koffie maak, zal het door de nevel over het meer nog mooier blijken dan het nu al is.
Op deze kampplaats waren er douches, zo was ons door de gidsen verteld. Iets om naar uit te kijken, zeker na de vorige kampplaats, zonder douches en met een niet zo fris chemisch toilet. Er blijkt welgeteld één douche te zijn, wat betekent: aanschuiven… Er is ook een klein winkeltje waar we onszelf allemaal op iets lekkers trakteren, ik besluit eerst even iets te drinken. Net wanneer we allemaal geïnstalleerd zijn begint het te regenen. Doorwinterde Iceland trailers als we intussen zijn, besluiten we in plaats van in onze tenten te gaan schuilen gewoon onze regenjas en regenbroek aan te trekken en gezellig buiten verder te aperitieven. 🙂
Uiteindelijk besluit ik toch om te gaan aanschuiven voor de douche: 6 man voor me en elk heeft 5 minuten warm water dus ik gok op iets meer dan een uur wachten. Het is niet dat ik iets beters te doen heb hier, dus ik installeer me gezellig met de filosofische gedachten die deze plek oproept in de wachtrij, en geniet van de zon die ondergaat achter de rotsen, en even later is het al aan mij.
Dag 4: Van Alftavatn naar Emstur – 15km
Ondanks het magische ontwaken met zicht op een meer waar de nevelsluiers langzaam boven optrekken, is dag vier voor mij mentaal de zwaarste dag van de Laugavegur trail. Hoewel de rugzak intussen merkbaar lichter is door al het eten dat ik reeds naar binnen speelde, is het uitzicht vrij eentonig: we wandelen uren doorheen zwarte lavavelden. Bovendien steekt er vrij vroeg ook een scherpe tegenwind op, we horen de wind letterlijk fluiten om ons heen en wandelen vooral in stilte. We zetten er ook stevig de pas in, alsof we er niet snel genoeg vanaf kunnen zijn vandaag. Lunchen doen we ergens in de hoogte tegen een grote rotswand, de enige plaats waar we een beetje beschut zitten van de wind.
Toch laat nog steeds af en toe de zon zich zien, en vandaag besef ik ten volle wat voor een andere tocht dit had kunnen zijn als we geen vier dagen stralend mooi weer en geen spatje regen hadden gehad. Deze ijzige wind aangevuld met gietende regen waarin je dan ook nog es niets ziet van de omgeving kan echt geen pretje zijn…
Ik bedenk dat ik op dat vlak echt wel een gelukzak ben: op elke trekking die ik deed bleef ik tot nu toe gespaard van hevige regen. Oké, morgen komt nog een dag, maar daarna gaan we naar huis en slaap ik in een warm bed, dus dat alles op de laatste dag doorweekt zou raken is al bij al geen ramp.
Na de middag besluit ik een muziekje op te zetten en keer ik in mezelf, terwijl de wind een beetje gaat liggen en de zwarte lavavelden uiteindelijk plaats maken voor opnieuw wat bemoste heuvels en vergezichten. We komen bij de eersten aan op de kampplaats en genieten van de rust die er daar nog heerst, terwijl we een drankje kopen in het mini-winkeltje dat er aanwezig is.
Dag 5: Van Emstur naar Porsmorsk – 16km
Gisteren had ik me er ergens al bij neergelegd dat het mooiste van de Laugavegur trekking nu wel achter de rug zou zijn, maar niks blijkt minder waar. Het landschap is alweer helemaal anders dan de voorbije dagen, en we beginnen met een wel erg indrukwekkende canyon die we oversteken.
Ook vandaag voel ik de nood aan tijd met mezelf, dus ik versnel mijn pas en laat het wandelgroepje waarmee ik op liep een beetje achter me. Ik zet opnieuw de playlist op die ik speciaal voor deze reis samenstelde en breng deze laatste uren op de tocht volop genietend van het moment door.
Vandaag moeten we ook terug een paar riviertjes oversteken. Het water staat momenteel vrij laag dus erg moeilijk is het niet, maar ik zie wel wat op tegen het gedoe telkens: schoenen uit, sandalen aan, voeten drogen, schoenen terug aan,… De laatste grote rivieroversteek is echter vlak voor we het bos ingaan en we nog slechts op een uurtje van het eindpunt zijn, dus op zich een mooi ijkpunt. Er zijn ons bovendien hamburgers beloofd in het laatste kamp, dus het laatste uur voelt een beetje als toewandelen naar het Walhalla. 🙂
Het voelt goed en tegelijk ook wat weemoedig om er uiteindelijk aan te komen: wie er reeds is applaudisseert spontaan voor wie ook aankomt en het einde van de Laugavegur trail haalde. De sfeer is uitgelaten: er is een restaurant, er is alcohol en een kampvuur, en nog voor de tenten goed en wel zijn opgezet komt er reeds een tochtgenootje aangedraafd met de eerste fles wijn. We genieten van onze laatste avond van de trekking alvorens we morgen terug richting Reykjavik rijden.
Ik besluit mezelf op een belachelijk dure groentensoep te trakteren, want na vijf dagen voer uit zakjes snak ik echt naar iets met echte groenten in. We eindigen de avond met teveel wijn rond het kampvuur, waar twee IJslanders ons uiteindelijk nog trakteren op gitaarmuziek, en voor ons traditionele IJslandse liedjes zingen. Mooier dan dat kan deze Laugavegur trekking voor mij niet afgesloten worden, ik krijg er zelf even de tranen van in de ogen.
Ik rol die nacht om iets na middernacht mijn tent in, waardoor ik op een halfuur na het noorderlicht gemist heb, dat die nacht blijkbaar heel uitzonderlijk even te zien was boven onze tentjes. Tja, you can’t have it all, zeker?
dream big, travel light 