A trip down memory lane: vandaag is het precies 12 jaar geleden dat ik aan de Inca Trail in Peru begon. Vier dagen lang stappen naar Machu Picchu, stad in de wolken. Het was tevens het begin van dat niet aflatende verlangen naar verre bestemmingen.
Peru was namelijk mijn eerste “verre reis”. Tot dan was ik nog nooit verder dan Frankrijk en een handvol andere buurlanden geraakt. Maar ik was 24 jaar, afgestudeerd, intussen een jaar vast aan het werk, en ik vond dat het tijd was om eens iets groots te doen. Dream big.
Dus schreef ik me in voor een groepsreis met Joker. Naar Peru. De reis omvatte naast een paar stevige dagtochten ook 2 trekkings: de Colca Canyon en de Inca Trail. Ik had in mijn hele leven eigenlijk nog nooit een serieuze wandeltocht gedaan. Laat staan een meerdaagse trektocht in de bergen.
Ik had zelfs niet eens een paar wandelschoenen.
Die ben ik een paar weken voor mijn vertrek nog in allerijl moeten gaan kopen. Een paar stevige, lederen Meindls. Kon je volgens de verkoper niet mee misdoen. Kreeg je van je hele leven niet stuk. Moesten wel goed ingelopen worden. Wegens tijdsgebrek hield dit in dat ik 3 weken lang met mijn zware bergbottines naar kantoor getrokken ben. 😊
Maar ze hebben hun belofte waargemaakt. Niet alleen op de Inca Trail in Peru: 12 jaar later brachten ze me ook naar de top van de Kilimanjaro. En tussenin gingen ze met mij op stap in het Atlasgebergte in Marokko, de tiger leaping gorge in China, de Acatenango in Guatemala en nog zoveel meer mooie plaatsen.
De keuze voor Peru was dus in elk geval een voltreffer. Ook de groepsreis met Joker bleek een succesformule, die ik nog een paar keer zou herhalen alvorens het begon te kriebelen om er echt helemaal alleen op uit te trekken.
Intussen staat de teller op 32 landen.
Als ik het zo bekijk, is er in die 12 jaar voor de rest eigenlijk niet zoveel veranderd. Enfin, toch niet bij mij. De meeste van mijn leeftijdsgenoten bezitten intussen wel een huis met een tuin, waar ook al een paar kinderen in rondlopen. Terwijl ik nog steeds speldjes prik op een wereldkaart van zodra ik een nieuw land bezocht hebt. Een huis heb ik niet, maar als ik zo verder blijf reizen heb ik tegen het einde van mijn leven wellicht het equivalent van een huis opgereisd. 😊
Doe mij maar een reisje in plaats van een huis. Of in plaats van een auto. Of in plaats van wat dan ook.
Want 32 landen, op een totaal van meer dan 190, dat betekent eigenlijk nog heel wat werk aan de winkel…
Op zoek naar nog meer reisinspiratie? Lees dan zeker ook: De 7 mooiste hikes ter wereld!
dream big, travel light 
Erg leuk om jouw blog te leren kennen, Anouk. Je leeft heel erg herkenbaar, als mede-Gentenaar. Hier is er ook geen sprake van een eigen huis of auto, en als er een kans is om een reis te maken … dan spring ik daar op. Ben ik net een week terug uit Brazilie, zijn de volgende tickets naar Chili reeds geboekt. Ondertussen worden er ook plannen gemaakt voor een weekje winterkamperen tussendoor. Ik denk dat mijn (groot)ouders ondertussen zot worden van steevast te horen dat ik opnieuw op reis ga.
Hey Ruben, dankjewel, is erg leuk om te horen! Ja, reizen, het is inderdaad een verslaving hé…
Ik zie bij jou inderdaad ook een paar indrukwekkende foto’s van tentjes midden in de sneeuw… Wauw. Zo een avontuur moet ik precies dringend aan mijn bucket list toevoegen. 😉
Haha, winterkamperen is best wel een andere ervaring dan zomerkamperen. Maar als je het ooit eens wilt uitproberen, weet je alvast wie er je op weg kan helpen 😉 Ondertussen is beslist dat het kamperen in januari richting Oostenrijk zal gaan.
Nadeel van het vele reizen is dat die bucket list alleen maar langer wordt. Genoeg plekken om over te dromen.
Ja, I know the feeling. 🙂 Geniet van Oostenrijk!
[…] is nog zoveel dat ik wil zien. Over die Fernweh van mij schreef ik al eens iets in deze blogpost. En toch ging ik op korte tijd al twee keer surfen in Mimizan, waarbij ik telkens verbleef in de […]